Co złowimy...


   (Amur biały Ctenopharyngodon idella)   Wygląd: wydłużone, wrzecionowate, bardzo słabo bocznie spłaszczone ciało o dość dużej głowie z tępym pyskiem i półdolnym otworem gębowym. Wąsików brak. Duże łuski, 42-45 wzdłuż linii bocznej, poniżej której znajduje się 5, podczas gdy u podobnego do amura klenia tylko 3-4 szeregi łusek. Płetwa grzbietowa z 10, odbytowa z 11 promieniami, z których pierwsze 3 to promienie twarde. Zęby gardłowe dwuszeregowe, spłaszczone bocznie, o skośnie ściętych, głęboko bruzdowanych krawędziach, (1)2.(4)5-5(4).2. Ubarwienie: grzbiet ciemnozielony do zielonoczarnego, boki jaśniejsze, zielonkawe, brzuch białawy, łuski z ciemnymi krawędziami, tworzącymi siatkowaty rysunek. Długość: do 120 cm (32 kg). Występowanie: początkowo wschodnia Azja od dolnego biegu Amuru po Rzekę Czerwoną, choć obecnie trudno ustalić granicę pierwotnego zasięgu, ponieważ już od X w. był hodowany w Chinach; współcześnie aklimatyzowany lub hodowany w wielu krajach wszystkich kontynentów. Do Polski sprowadzony po raz pierwszy w 1964 r., obecnie żyje w licznych jeziorach, stawach i rzekach. Środowisko: ciepłe, głębokie rzeki i jeziora. Tryb życia: amur biały jest rybą ciepłolubną; najchętniej żeruje na nagrzanych płyciznach, często pływa tuż pod powierzchnią wody. Rozród: trze się w miejscach o szybkim prądzie i żwirowatym dnie, między marcem a sierpniem (w Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się). Pokarm: początkowo bezkręgowce, później żywi się roślinami.

      

       


   (Karaś Carassius carassius) Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne.

      

       


   (Karp Cyprinus carpio) Wygląd: dziki karp, czyli sazan, ma krępe słabo bocznie spłaszczone ciało z niewielką głową o końcowym otworze gębowym. W górnej wardze 4 wąsiki, 2 dłuższe i 2 krótsze, ciemniejsze. Duże łuski, 33-40 wzdłuż bocznej. U form hodowlanych, których jest silniej wygrzbiecone, wyróżnia się: 1 karpia pełonołuskowego (o pełnym ułuszczeniu). 2 karpia lustrzenia (z nieregularnie rozmieszczonymi dużymi, >>lustrzanymi<< łuskami), 3. Karpia liniowego (z rzędem łusek wzdłuż lini bocznej), 4. karpia gołego (bezłuski lub z nielicznymi łuskami). Płetwa grzbietowa z 20-26, odbytowa z 8 promieniami. Płetwa ogonowa wyraźnie wcięta. Zęby gardłowe trójszeregowe 1.1.3-3.1.1. Ubarwienie: brązowawe. grzbiet ciemny, brzuch jasny. Długość: 25-75 kasymatnie 120 cm (masa ciała ponad 30 kg.) Występowanie: pierwotnie zlewiska mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, oraz środkowa i wsch. Azja. Jako najważniejsza z ryb hodowlanych karp został już w średniowieczu aklimatyzowany w niemal całej Europie; obecnie kosmopolityczny. Środowisko: ciepłe, stojące lub powoli płynące wody o piaszczystym lub mulistym dnie i obfitej roślinności. Tryb życia: w ciągu dnia karpie przebywają zwykle w głębokich, zacisznych miejscach, ożywiają się dopiero po zapadnięciu zmroku. Rozród: trze się od maja do lipca. Samica składa 180 000-1 500 000 jaj. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się. Pokarm: drobne bezkręgowce i rośliny.

      

       


   ( Leszcz Abramis brama) Wygląd: mocno wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o tępym pysku z półdolnym otworem gębowym. Średnica oka mniejsza od długości pyska. Wzdłuż linii bocznej 50 - 57 łusek. Płetwa grzbietowa z 12, odbytowa z 26-31 promieniami. Płetwy piersiowe sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe jednoszeregowe 5-5. Ubarwienie: grzbiet ołowainy do czarniawego, zwykle z zielonym połyskiem boki jaśniejsze, metalicznie połyskujące brzuch białawy, z perłowym połyskiem Starsze osobniki zwykle ze złotym połyskiem. Płetwy nieparzyste ciemnoszare, parzyste janoszare. Samce w czasie tarła z wysypką perłową. Długość: 30-50, maksymalnie 75 cm. (masa ciała 5-6 kg). Występowanie: Europa na północ od Pirenejów i Alp, od Francji, Irlandii i Wielkiej Brytanii po pd. Norwegię, Szwecję, Finlandię, Ural i Zakaukazie. Środowisko: większe, obfitujące w pokarm jeziora i powoli płynące rzeki w tzw. krainie leszcza. Tryb życia: młode leszcze przebywają małymi stadkami w pobliżu brzegu, dorosłe natomiast w głębszych partiach wody, skąd po zapadnięciu zmroku ciągną na płytsze miejsca, aby poszukując pokarmu ryć w mulistym dnie. Rozród: trze się od maja do lipca. Na zarośniętych przybrzeżnych płyciznach, składa do 600 000 żółtawych jaj o średnicy około 1,5 mm. Rozwój zarodkowy trwa 3-12 dni. Leszcz osiąga dojrzałość płciową w 3-4 roku życia. Pokarm: denne bezkręgowce.  

       

 

       


   (Lin Tinca tinca) Wygląd: masywne, silnie zbudowane o wysokim trzonie ogonowym. Oczy małe. Mały, końcowy otwór gębowy, w jego kącikach po jednym wąsiku. Drobne łuski koliste tkwią głęboko w grubej, śluzowatej skórze.90-110 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-13, odbytowa z 9-12 promieniami. Samice mają wydłużone płetwy brzuszne, których 2 promień jest zgrubiały. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe [4]5-5. Ubarwienie: grzbiet zwykle ciemnozielony lub ciemnobrązowy, boki jaśniejsze z mosiężnym połyskiem, brzuch żółtawobiały Długość: 20-45 cm (masa ciała 1-2 kg),maksymalnie do 60 cm (do 7,5 kg). Występowanie: w całej Europie (poza pn. Szkocją, pn. Skandynawią oraz pd. Grecją i Krymem) oraz na Syberii. W Polsce pospolity. Środowisko: głównie w wodach płynących oraz w płytkich, obficie zarośniętych jeziorach i stawach nad dnem mulistym. Tryb życia: ostrożna, unikająca światła żyjąca samotnie, przebywająca w ciągu dnia przeważnie blisko dna i ożywiająca wraz z nadejściem zmroku. Rozród: w Polsce tarło lina rozciąga się od czerwca od sierpnia. Bardzo małe jaja 0,8-1-milimetrowej średnicy przyklejają się do roślin wodnych. Rozwój zarodków (przy temperaturze wody 20°C) trwa tylko 3 dni, Lin dojrzewa płciowo niekiedy już w 2 roku życia samce wcześniej od samic. Pokarm: drobne bezkręgowce a także rośliny.

       

       


   (Okoń Perca fluviatilis) Wygląd:mniej lub bardziej wygrzbiecone ciało o tępym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. Pokrywa skrzelowa w tylnej części spiczasto wyciągnięta i zakończona mocnym kolcem. Drobne łuski grzebykowate, 57-74 wzdłuż linii bocznej. Dwie oddzielone od siebie płetwy grzbietowe: 1. z 13-17 twardymi, ciernistymi, 2. z 1-3 cierniami i 13-15 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 8-10 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary do niebieskiego lub oliwkowozielonkawego, boki jaśniejsze z 6-9 ciemnymi pręgami lub rozwidlonymi przepaskami, brzuch biały do czerwonawego ze srebrzystym połyskiem. Pierwsza płetwa grzbietowa z czarną plamą na tylnej krawędzi; płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są jaskrawiej ubarwione od samic. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 1,2 kg), maksymalnie 50 cm (i masie do 2 kg; w delcie Kubania do 4 kg). Występowanie: w Europie szeroko rozmieszczony, w Polsce należy do najpospolitszych gatunków ryb. Środowisko: stojące i płynące wody po krainę lipienia (do wysokości 1000 m n.p.m.). Tryb życia: ryba osiadła, preferująca czyste wody o spokojnym nurcie nad twardym dnem. Rozród: tarło od wczesnego marca do czerwca; drobne jaja połączone śluzem zawisają w postaci długich taśm lub zasłon na wodnych roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach. Wyląg następuje po 2-3 tygodniach. Pokarm: bezkręgowce, ikra i wyląg, małe ryby.

       

      


   (Płoć Rutilus rutilus) Wygląd: mniej lub bardziej wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało. Linia brzucha między płetwami brzusznymi a odbytem zaokrąglona. Początek płetwy grzbietowej nad (lub tylko nieznacznie za) nasadą płetw brzusznych. Wąski otwór gębowy ustawiony prawie poziomo. Tęczówka oka czerwona (w odróżnieniu od tęczówki bardzo podobnej do płoci wzdręgi). Duże łuski koliste, 39--48 (zwykle 42-45) wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16, grzbietowa z 12-14, odbytowa z 12-14 promieniami. Zęby gardłowe jednoszeregowe 5[6]-5. Ubarwienie: grzbiet ciemno- lub niebieskozielony, boki srebrzyste o żółtawym połysku, brzuch w okresie godowym opalizujący czerwonawo, samce z wysypką perłową. Długość: 25-30 [-50] cm. Występowanie: Europa na północ od Pirenejów i Alp po Ural i dalej na Syberii. Środowisko: wody stojące i wolno płynące. Tryb życia: stadna ryba obficie zarośniętej roślinnością strefy przybrzeżnej. Rozród: tarło w kwietniu i maju. Kleiste jaja osiadają, podobnie jak wylęgające się po 4-10 dniach larwy, na roślinach wodnych, korzeniach pod wodą i kamieniach. Pokarm: drobne zwierzęta i rośliny. Uwagi: w Czarnej Orawie stwierdzono występowanie p. karpackiej (R. r. carpathorossicus), która występuje w dorzeczu Dunaju (przyp. tłum.). W limanach mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego żyją 2 formy anadromiczne: latań (R. r. heckeh) i woble kaspijska (R. r. caspius). W wielu krajach, zwłaszcza w Anglii, uważana za rybę wybitnie sportową — u nas cieszy się umiarkowanym poważaniem, co nie przeszkadza, że stanowi zdecydowanie najczęstszą zdobycz: na przeszło pięćdziesiąt kilogramów ryb, łowionych pod koniec lat siedemdziesiątych przez statystycznego wędkarza, przypadło szesnaście kilo jej właśnie. Następny na liście, szczupak, wykazywał się już tylko dziewięcioma kilogramami. Odporna na pogarszanie się warunków, w zbiornikach zeutrofizowanych pleni się nadmiernie. Karłowacieje przy tym i jest atakowana przez choroby. Najczęstsza z nich to czarniaczka, wywołana przez pasożyta przywrę, a przejawiająca się licznymi czarnymi plamami rozsypanymi po ciele i płetwach. Skażone nią osobniki trzeba przed zjedzeniem szczególnie starannie wysmażyć, gdyż pasożyt ten może być szkodliwy dla człowieka. 

         

         

 


    (Sum (Sum zwyczajny) Silurus glanis) Wygląd: wydłużone, bezłuskie, śluzowate ciało o szerokiej, płaskiej głowie. Duży, końcowy otwór gębowy; na szczękach drobne, szczeciniaste zęby. Na szczęce górnej 2 bardzo długie wąsy, 4 krótsze na spodniej stronie głowy. Linia boczna pełna. Płetwa grzbietowa z 3-5, odbytowa z 84-92 promieniami. Przedni promień płetwy piersiowej na końcu tylnej krawędzi ząbkowany. Pęcherz pławny łączy się kanałem powietrznym z przewodem pokarmowym. Ubarwienie: grzbiet czarnoniebieski, brązowy lub zielonkawy, boki jasniejsze, ciemno marmurkowane, brzuch brudnobiały, czerwonawo mieniący się. Dlugość: 100-200 cm, maksymalnie 500 cm (masa ciała do 300 kg). Występowanie: środkowa i wschodnia Europa na wschód od Renu; wskutek zarybiania obecnie szerzej rozmieszczony niż pierwotnie. W Polsce pospolity na obszarze całego kraju, spotykany również w Bałtyku. Środowisko: ciepłe jeziora, starorzecza, środkowy i dolny bieg rzek o miękkim dnie; słonawe wody Bałtyku i Morza Czarnego. Tryb życia: aktywna w nocy ryba przydenna, spędzająca dzień schowana w swojej kryjówce; zimą sum schodzi w głębsze miejsca i przestaje żerować. Rozród: tarło od maja do lipca; samce wygrzebują na gęsto zarośniętych przybrzeżnych płyciznach zagłębienia, do których samice skła-dają ikrę (ok. 30000 jaj na kg masy ciała samicy). Rozwój zarodków trwa 3-10 dni. Przebywającymi w gnieździe kijankowatymi larwami opiekuje się samiec. Pokarm: ryby, żaby, ptaki wodne i małe ssaki.

 

 

 

       

      


   (Szczupak Esox lucius) Wygląd: silnie wydłużone, bocznie tylko niej spłaszczone ciało z daleko ku tyłowi przesunię płetwą grzbietową. Długa głowa o płaskim pysku podobnym do kaczego dzioba i głęboko wc tym otworze gębowym; żuchwa wystaje przszczekę górną. Szczęki, kości podniebienne i język silnie uzębione. Wzdłuż ciała 110-130 małych łusek; linia boczna wielokrotnie przerywana. Ubarwienie: w zależności od zbiornika : bardzdzo różne: grzbiet brązowawy lub zielonka boki z jaśniejszymi i ciemniejsrymi poprzecznymi pasami i plamami, brzuch białawy do tawego. Płetwy z nieregularnymi, ciemnymi mami. Jednoroczne szczupaki żyjące przybrzeżnych roślin są zwykle jasnozielone. Dlugość: samce do 100 cm, samice do 150. Występowanie i środowisko: szeroko rozpowszechniony w jeziorach i rzekach strefy matu umiarkowanego Europy, Azji i A Północnej; w Alpach do 1500 m n.p.m., w tyku również w wodach słonawych. Tryb życia: ryba osiadła, czatująca na zd ukryta wśród roślin wodnych. Starsze szczupaki żerują zwykle w głębokich, oddalonych od brzegów partiach wody. Rozród: trze się od lutego do maja. składa na 1 kg masy ciała 40 000 kleistych jaj średnicy 3 mm na przybrzeżnych roślinach lub na trawie zalanych wiosną łąk. Wyląg następuje po 10-40 dniach. Larwy pierwsze 10-20 dni spędzają przyczepione do roślin. Dojrzałość płciową osiągają szczupaki w 3 roku życia. Pokarm: początkowo bezkręgowce później niemal wyłącznie ryby.

       

     


   (Tołpyga biała Hypophthalmichthys molitrix) Wygląd: wydłużone, słabo wygrzbiecenie silnie, bocznie spłaszczone ciało o szerokiej zaostrzonej z przodu głowie z górnym. ustawionym prawie pionowo otworem gębowym. Oczy małe, leżące poniżej linii środkowej głowy. Dół brzucha z kilem (stępką) ciągnącą od przegrody międzyskrzelowej do otworu odbytowego. Małe łuski, 110-124 wzdłuż bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-15, odbytowa z 14-17 promieniami, z których 2-3 pierwsze są słabo skostniałe. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Ubarwienie: grzbiet ciemny, boki i brzuch u młodych (1-3 letnich) osobników srebrzyste, u starszych ołowianoszare. Długość: do 100 cm. Występowanie: pierwotnie wschodnia Azja (dorzecza Amuru, Jangcy i Huang-Ho) Obecnie wprowadzona do wielu krajów na świecie w tym również do Polski (po raz w 1964 r.). Środowisko: ciepłe, głębokie rzeki. Tryb życia: w swoim naturalnym obszarze przestrzenienia tołpygi biate wpływają wiosną na tworzone przez rzeki rozlewiska, z których powracają w rodzime nurty jesienią. Rozród: tarło odbywa się latem. Przy temperaturze wody wynoszącej 23-24 stopni C Samica do 500 000 jaj, spływających z prądem rzeki. Wylęg, po wchłonięciu woreczka żółtkowego, wędruje w spokojne zakola i rozlewiska. W Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się. Pokarm: początkowo zooplankton, później młode tołpygi przechodzą na fitoplankton.

       

       


   (Węgorz europejski Anguilla anguilla) Wygląd: wężowate ciało o śluzowatej skórze, w której bardzo głęboko osadzone są drobne podłużnoowalne łuski. Ptetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa są ze sobą połączone w jeden ciągły fałd płetwowy. Brak płetw brzusznych. Ubarwienie: węgorz żbfty grzbiet oliwkowo lub szarobrązowy, brzuch żółty; węgorz srebrzysty (po osiągnięciu dojrzałości płciowej) - grzbiet ciemnoszarozielony, boki i brzuch silnie srebrzyście lśniące. Dlugość: samce do 51 cm, samice do 150 cm. Występowanie: zlewisko pn. Atlantyku. Obecnie dzięki zarybieniom jest rozmieszczony szerzej niż kiedyś (np. w dorzeczu Dunaju). Tryb życia: ryba dwuśrodowiskowa, wędrowna, katadromiczna, tzn. ciągnąca na tarło z wód słodkich do morza. Po 4-10 latach pobytu w rzekach i jeziorach (węgorz żółty) rozpoczynają wędrówkę na przełomie sierpni i września (węgorz srebrzysty). Rozród: tarliska znajdują się w Morzu Sarga sowym na znacznych głębokościach. Tarło odbywa się na wiosnę, mniej więcej półtora ro po rozpoczęciu wędrówki; tarlaki giną po złożeniu ikry. Z Golfstromem przezroczyste, pr pominające kształtem liść wierzby larwy (le tocefale) unoszone są na wschód i w trzec roku życia docierają do wybrzeży europejskich (węgorz szklisty). Jako tzw. węgo wstępujące ciągną blisko brzegów w o rzek. Samce pozostają w odcinkach przyuściowych lub powracają do wód słonych, sa ce docierają daleko w górę biegu rzek. Pokarm: małe mięczaki, skorupiaki, niewie ryby i żaby.

       

        


   (Wzdręga (Kroasnopiórka) Scardinius erythrophtalmus) Wygląd: wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało. Między płetwami brzusznymi i odbytową wyraźny kil brzuszny. Przednia krawędź płetwy grzbietowej znajduje się za nasadami płetw brzusznych. Wąski, skierowany skośnie ku górze, półgórny otwór gębowy. Tęczówka oka pomarańczowoczerwona lub złotawa (cecha odróżniająca wzdręgę od płoci). Duże łuski koliste, 38-42 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16-17, grzbietowa z 11-12, odbytowa z 13-14 promieniami. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.5-5.3. Ubarwienie: grzbiet i wierzch głowy szaro- lub brązowozielone, boki jaśniejsze z mosiężnym połyskiem, brzuch srebrzysty. Płetwy brzuszne, grzbietowa i odbytowa pomarańczowe lub krwiście czerwone, a ich nasady brązowawe lub szare. Długość: 20-30 do 45 cm (masa ciała 1,5-2 kg). Występowanie: w Europie szeroko rozmieszczona od Pirenejów po Ural, w Azji Środkowej w zlewisku Jez. Aralskiego. Bardzo interesujący podgatunek S. e, racovitzai żyje w gorących źródłach uzdrowiska Episcopesti w zach. Rumunii. Osiąga jedynie 9 cm długości i dojrzewa płciowo już w 1.-2. roku życia. Środowisko: w jeziorach, dużych rzekach oraz w wodach słonawych, nad miękkim dnem. Tryb życia: żyjąca stadnie ryba, przebywająca głównie w powierzchniowych warstwach wody w zarośniętych strefach przybrzeźnych. Rozród: tarło w kwietniu i maju. Lepkie jaja średnicy ok.1,5 mm (100 000-200 000 na samicę) są składane na rośliny wodne. Pokarm: żywi się głównie roślinami, ponadto drobnymi bezkręgowcami.


    Szczeżuja wielka(Anodonta cygnea) jest największym bezkręgowcem słodkowodnym.Długość 7-20cm.Jest mięczakiem z gromady małżów.Znak rozpoznawczy,brzeg zamka bez zabków.Szczeżuja zagrzebuje się częciowo w mule a porusza się przy pomocy organu zwanego stopą.Dzięki stopie przesuwa się powoli do przodu,pozostawiając po sobie bruzdę dobrze widoczną pod wodą.Małże odżywiają się pokarmem pobieranym z wody.Małże w wodach stojących są obojnakami, gdyż wody te nie przenoszą komórek plemnikowych, a w wodach poruszających się się są rozdzielnopłciowe. W rozwoju występuje postać larwalna. Larwa rozwija się z zapłodnionej komórki jajowej w jamie płaszczowej. Przebywa tam przez jesień i zimę, a na wiosnę larwa, czyli glochidium jest wysuwana na zewnątrz przez syfon wyrzutowy.

       

       


    Rak błotny, rak stawowy, długoszczypcowy, krawiec (Astacus pontastacus) jeden z występujących w Polsce raków z rzędu dziesięcionogów.Rak błotny ma podobną budowę do raka szlachetnego,różni się  przede wszystkim budową strzypiec,, które są u niego dłuższe i węższe, a od spodu białożółte. Ma też mniej twardy pancerz,  zwykle osiąga wielkość 15 cm. Jest mniej wymagający od raka szlachetnego, nie jest więc tak dobrym wskaźnikiem czystości wód. Zamieszkuje zbiorniki wodne o zamulonym dnie. Odżywia się roślinami o dużej zawartości wapnia a także drobnymi bezkręgowcami oraz podliną.

       

                                                    


Pstrąg tęczowy (Oncorhynchus mykiss), pot. tęczak - ryba z rodziny łososiowatych, należąca do rodzaju łososi pacyficznychNaturalnie występuje w Ameryce Północnej. Sztucznie rozpowszechniona niemal do wszystkich krajów świata. Do Polski sprowadzona w XIX wieku. Istnieją dwie odmiany: wędrowna, tzw. steelhead (spływająca do morza) i osiadła. W Polsce w niedużych ilościach spotkać go można w każdej niemal rzece oraz w wielu stawach i jeziorach. W Polsce nie zaobserwowano dotychczas stabilnej samorozradzającej się populacji. Ryby pochodzą z zarybień lub uciekają z hodowli.Ubarwienie jest zależne od wieku i miejsca przebywania. Najczęściej srebrne boki, niebieskoszary lub zielonoszary grzbiet, różowa wstęga wzdłuż linii bocznej (której zawdzięcza swoją nazwę) oraz zawsze czarne plamki na bokach i płetwach. Długość: do 145 cm, zazwyczaj 40-60 cm, Waga: do 23 kg, zwykle 4-5, Dojrzałość płciowa: w 2 roku życia, Ikra: 500 do 3000 sztuk stosunkowo dużej ikry Długość życia: w środowisku naturalnym najwyżej 7 lat, w Kalifornii widziano jednak 11-letnie pstrągi

Pstrągi tęczowe są niestrudzonymi i wiecznie głodnymi łowcami. Podstawę ich jadłospisu stanowią owady i ich larwy. Wiosną żywi się jętkami i ważkami, jesienią owadami zaniesionymi pod wodę przez wiatr. Pstrągi zjadają też małe ryby, żaby, kijanki oraz robaki.

 



Powered by dzs.pl & Hosting & Serwery